Μία Ζαριανή στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά του κορωνοϊού, στο Βόλο!

Μια μονάδα στήθηκε από το μηδέν στο Βόλο -μέσα σε τρεις ημέρες- για να νοσηλεύονται «ύποπτα» περιστατικά και ασθενείς με κορωνοϊό μέχρι τη μεταφορά τους σε νοσοκομείο αναφοράς.

Οι 18 νοσηλεύτριες άνοιξαν την «κρυμμένη» και απροσπέλαστη κλινική για τη «Θ» και μοιράστηκαν μαζί μας τις ιστορίες τους και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στη μάχη που δίνουν από την πρώτη γραμμή. Μέσα στη συζήτηση -με πολλά γέλια αλλά και πολύ συγκίνηση- αποκαλύφθηκε πως αυτές οι γυναίκες είναι πιο «σκληρές» και από τον ϊο. Στην ομάδα αυτή, ένας άνθρωπος από την Κρήτη. Από το Ηράκλειο. Γέννημα - θρεμμα Ζαρού. Η νοσηλεύτρια, Μαρία Σαμιωτάκη, δεν εγκατέλειψε λεπτό την βάρδιά της, ακόμα και όταν πρόσφατα «έφυγε» από τη ζωή ο πατέρας της (Εμμανουήλ Σαμιωτάκης). Έλειψε μόνο για την ώρα της κηδείας. Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, μέσα σε ένα γραφείο της μονάδας, μας ανέφερε το γεγονός μια συνάδελφός της και όλο το τμήμα ξέσπασε σε χειροκροτήματα!!

Συναντήθηκαν στους λευκούς άδειους διαδρόμους

Οι 18 γυναίκες εργάζονται πολλά χρόνια στο Αχιλλοπούλειο, αλλά παραδόξως ήταν άγνωστες μεταξύ τους. Σε διαφορετικά τμήματα, διαφορετικές κλινικές, διαφορετικά ωράρια. Θα μπορούσαν να πάρουν σύνταξη χωρίς να έχουν γνωριστεί.

Όλες μαζί συναντήθηκαν στους λευκούς άδειους διαδρόμους ενός απομονωμένου σημείου στον πρώτο όροφο του Νοσοκομείου, με πέντε δωμάτια άδεια, που οι ίδιες έπρεπε να «στήσουν» από την αρχή.

Οι πόρτες όπου φιλοξενούνται τα ύποπτα περιστατικά είναι διπλές. Η είσοδος κάθε δωματίου «βλέπει» μέσα στην κλινική και τα παράθυρα «βλέπουν» , σε έναν στενό διάδρομο. Για να μπει μια νοσηλεύτρια μέσα σε ένα δωμάτιο χρειάζεται να βάλει την στολή της. Εάν απλά θέλει να επικοινωνήσει με τον ασθενή, πρέπει να βγει από την κλινική όπου πριν τον κορωνοϊο λειτουργούσε για τα περιστατικά με aids, να διασχίσει ένα διάδρομο και να οδηγηθεί σε έναν δεύτερο διάδρομο όπου «βλέπουν» τα παράθυρα των δωματίων. Εκεί, υπάρχει ένα τηλέφωνο που επικοινωνούν με τον ασθενή.

Τα περιστατικά με κορωνοϊό ή τα «ύποπτα» περιστατικά δεν φέρουν μόνο τα σημάδια του ϊου. Οι άνθρωποι πάσχουν από πολλά άλλα νοσήματα, όπως καρδιοπάθειες, καρκίνους, διαβήτη κλπ. Έπρεπε να επιλεγούν εκείνες που γνωρίζουν την διαχείριση αυτών των ασθενών μέσα από την εργασία στα τμήματα και τις κλινικές τους. «Επίλεκτη ομάδα» τις αποκαλούν στο νοσοκομείο. Είναι νέες, έχουν όλες οικογένειες και μικρά παιδιά και αυτή η ομάδα μέσα σε λίγο χρόνο έγινε για όλες μια δεύτερη οικογένεια.

Προσέγγιζαν η μια την άλλη διερευνητικά τις πρώτες ημέρες. Έπρεπε να στήσουν τη μονάδα και να δουν τους άγνωστους όρους συνεργασίας, μέσα σε μια κρίση , που φόβιζε και τις ίδιες. Σήμερα, καμία δεν βάζει στολή για να μπει σε θάλαμο αρνητικής πίεσης, για να εξετάσει ασθενή, εάν δεν την παρακολουθούν άλλες τρεις, για να μην γίνει το παραμικρό λάθος.

«Όλες μας επέλεξε η διευθύντρια, η Κατερίνα Χαρανά. Ήμασταν άγνωστες και σήμερα αχώριστες. Έπρεπε να καλυφθούν ανάγκες, να υπάρχουν όλες οι ειδικότητες και να συμπράξουν χαρακτήρες. Στη αρχή ήμασταν έξι και γίναμε 18. Ο στόχος είναι να «εκπαιδευτούν» σε αυτές τις συνθήκες 30 νοσηλεύτριες γιατί δεν ξέρουμε πως θα συνεχιστεί η πανδημία , εάν θα έχουμε δεύτερο κύμα ή αν θα βγει στο προσκήνιο νέος ιός. Το παν είναι η οργάνωση και η δική μας υπηρεσία, η νοσηλευτική, απέδειξε πως μπορούσε να κάνει τα αδύνατα, δυνατά. Αυτή ομάδα έγινε η ομάδα της καρδιάς μας και μας αποκαλούν dream team και το χαιρόμαστε. Μπήκαμε στα δύσκολα και οργανωθήκαμε» μας λέει η Ευαγγελία Ζυγούλη.

«Όταν δεχτήκαμε το πρώτο περιστατικό, ήταν ένας παππούς. Βαδίζαμε στο άγνωστο. Ήταν αρνητικός. Όταν βγήκε το πρώτο θετικό, είχαμε εξοικειωθεί στις διαδικασίες. Διαβάζουμε συνέχεια, ενημερωνόμαστε, βοηθάμε η μια την άλλη».

Τους ζήτησαν οι οικογένειες τους να μην δεχτούν την μετακίνηση στο νέο τμήμα; Όχι , απαντούν όλες κατηγορηματικά.

«Είναι η δουλειά μας. Για το κάθε τι άγνωστο υπάρχει φόβος. Όταν ήρθαμε εδώ υπήρχε μια καρέκλα, ένα γκισέ και τρια μόνιτορ και καταλάβαμε πως έπρεπε να ξεκινήσουμε από την αρχή. Κυριάρχησε ο επαγγελματισμός και μου κάνει εντύπωση πως μας θυμούνται τώρα όλοι γιατί εμείς έτσι δουλεύαμε και στις κλινικές που ανήκουμε. Μας αντιμετωπίζουν σήμερα όλοι θετικά γιατί όλοι θεωρούν -χωρίς εξαιρέσεις- ότι απειλείται η ζωή τους. Ο φόβος στα μάτια των «ύποπτων» περιστατικών είναι ακριβώς ο ίδιος που βλέπεις στα μάτια όσων νοσηλεύονται στις κλινικές. Δεν αλλάζει ο φόβος . Αυτόν τον καιρό οι ευχές που παίρνουμε είναι πολλές και πραγματικά ξεχάσαμε όλες τις «κατάρες» που μας έχουν πει και όλα τα κοσμητικά επίθετα που στολίζουν τους «τεμπέληδες» δημοσίους υπαλλήλους. Δεν κάνουμε αυτό το επάγγελμα μόνο για βιοποριστικούς λόγους. Έχουμε σκληρό επαγγελματισμό και αυταπάρνηση. Είμαστε οι ίδιες και οι ίδιοι που μας έβριζαν, είμαστε οι ίδιες και οι ίδιοι που δουλεύαμε χωρίς γάντια και μάσκες στην κρίση του Η1Ν1, οι ίδιοι που φροντίζουμε τους ασθενείς. Το σημερινό τους χειροκρότημα πρέπει να το χαρίσουν στα παιδιά μας που όταν φεύγουμε από το σπίτι μας δίνουν ζωγραφιές και γυρνώντας δεν τολμάμε να τα πλησιάσουμε πριν απολυμανθούμε. Εάν αυτό δεν αξίζει το χειροκρότημα , τότε τι αξίζει...», αναρωτιέται η Στέλλα Μούτου.

«Οι οικογένειές μας, μας στηρίζουν και είναι περήφανες για μας. Μέχρι να οργανωθούμε ήταν σοκαριστικό όλο αυτό, αλλά ο συντονισμός από τη διεύθυνση της νοσηλευτικής μας παρείχε την ασφάλεια. Βεβαίως δεν επισκεπτόμαστε τους γονείς μας και αυτό πονάει», απαντά η Ιφιγένεια Παυλίδου.

«Το Νοσοκομείο λειτουργεί κανονικά σε όλα τα τμήματα και τις κλινικές και έπρεπε να δημιουργηθεί ένα σχέδιο για να στελεχωθεί η ειδική αυτή- από άποψης απαιτήσεων μονάδα- αλλά και να μην αποδυναμωθεί καμία άλλη. Τηρούμε πιστά την οργάνωση και προχωράμε» σημείωσε η διευθύντρια Κατερίνα Χαρανά.

Η Χρυσάνθη Κορόνη υποδιευθύντρια της νοσηλευτικής δεν μπορεί να μιλήσει για τις νοσηλεύτριες χωρίς να δακρύσει.

«Μέσα σε ένα τριήμερο έγινε επιστράτευση για να λειτουργήσει η κλινική με πρωτόκολλα και εκπαίδευση. Εδώ νοσηλεύονται ύποπτα περιστατικά που μπορεί ταυτόχρονα να έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας. Σκεφτείτε πως κανείς δεν μπορεί να τους επισκεφθεί. Νοσηλεύουμε παιδιά που μας αφήνουν τις ζωγραφιές τους. Μητέρες που τα συνοδεύουν και θέλουν στήριξη (για τα παιδιά επιτρέπονται μόνο οι μητέρες). Εδώ μέσα είναι όλα τα τμήματα μαζί. Εδώ γίνεται ταυτόχρονα και ψυχολογική στήριξη. Κάνουμε τα πάντα για να είμαστε έτοιμες για νέα δεδομένα και εδώ συναντά κανείς ευγένεια ψυχής».

Τις μέρες του κορωνοϊου έχουν συναντήσει και ακρότητες. Ηλικιωμένος ασθενής βγήκε από τον θάλαμο για να πάει βόλτα και νεαρός απειλούσε να ξηλώσει όλη του την «καλωδίωση». Άνθρωποι παθαίνουν κρίσεις πανικού και καλείται αμέσως ψυχολόγος ή αναλαμβάνουν οι ίδιες να τους καθησυχάζουν από το τηλέφωνο.

«Στηρίζουμε η μια την άλλη και δεν μας νοιάζει τίποτα άλλο από το να βλέπουμε στη ματιά της συναδέλφου την επιβεβαίωση. Η στήριξη από την νοσηλευτική υπηρεσία είναι ασπίδα» μας λέει η κ. Προδρόμου και όλες μαζί ευχαριστούν και τις συναδέλφισσές τους που ανήκουν στην ίδια ομάδα αλλά ταυτόχρονα και στο σωματείο εργαζομένων και φρόντισαν να τους αγοραστούν με χρήματα του Συλλόγου μάσκες ειδικής προστασίας.
Όταν ένας ασθενής που θεωρείται «ύποπτος» φεύγει από τη μονάδα, το «σύνθημα», είναι ένα για να του δείξουν πως όλα έχουν πάει καλά. Η πρώτη πόρτα του θαλάμου ανοίγει με τη νοσηλεύτρια να πλησιάζει την δεύτερη πόρτα και από το τζάμι δείχνει την μάσκα της κατεβασμένη. Δίνουν τα κινητά τους για να τις ενοχλούν ότι ώρα χρειαστούν για να καθησυχάζουν τους «φιλοξενούμενους». Όλοι στο μεταξύ, ζητούν μια φωτογραφία μαζί τους για να θυμούνται τα 24ωρα που πέρασαν και «κρεμόντουσαν» από τα μάτια τους και όχι από τα χείλη τους, που δεν τα βλέπουν.

Μετά την λήξη του συναγερμού θα τις συναντήσει κανείς σε ένα μεγάλο τραπέζι να μοιράζονται εμπειρίες και σε εκείνη τη χαρά θα σχεδιάσουν όλες μαζί διακοπές στη Σκιάθο. Το υποσχέθηκαν στους εαυτούς τους.

«Όλο αυτό που ζούμε είναι μοναδικό για την ψυχολογία μας, για τους φόβους μας, για τη ζωή μας. Θέλουμε να πούμε σε όλους, πως την ημέρα που θα τελειώσουν όλα, θα καταλάβουν ποιες είμαστε όταν μας συναντήσουν σε ένα από τα μεγάλα τραπέζια της πόλης. Θα ξεχωρίζουμε γιατί η χαρά μας θα είναι ασύγκριτη», μας είπαν η Κατερίνα Βολιώτη, η Ευαγγελία Ζυγούλη, η Μαρία Σαμιωτάκη, η Κατερίνα Αθανασοπούλου, η Άννα Μίχτη, η Δέσποινα Σαμαρά , η Δήμητρα Πλακίδα , η Μαρία Μιχολίτση, η Αθανασία Δελογλέλη, η Βασιλική Προδρόμου, η Μαρία Πλιάτσικα, η Νικολέττα Τσιλιού , η Αποστολία Πάνου, η Στυλιανή Μούτου, η Λαουρέτα Κολέτση, η Σουζάνα Ζαχαράκη, η Ιφιγένεια Παυλίδου και η Δήμητρα Νικολακάκου.

Η ξεχωριστή αυτή συνάντηση τελειώνει όταν μια νεαρή νοσηλευόμενη γυναίκα καλεί τις νοσηλεύτριες το τηλέφωνο.

Βγαίνει από την κλινική, πηγαίνει στο τζάμι και της μιλά στο τηλέφωνο η Ευαγγελία.

«Όλα καλά ; Μην ανησυχείς για τίποτα, ξεκουράσου και μην σκέφτεσαι τίποτα αρνητικό. Θα φύγεις και θα απολαύσεις την άνοιξη»....

• πηγη: e-thessalia.gr